Η εποχή της ψηφιακής ιδιοκτησίας έχει ξεκινήσει

Το Web1 (1990-2005) βασιζόταν σε ανοιχτά πρωτόκολλα, αποκεντρωμένα, τα οποία τα όριζε η κοινότητα και η αξία συγκεντρωνόταν στα άκρα του δικτύου, στους developers και στους χρήστες. Το Web2 (2005-2020) βασίζεται σε απομονωμένες, κεντρικοποιημένες υπηρεσίες που τις ελέγχουν εταιρείες κολοσσοί, με την αξία να συγκεντρώνεται σε λίγες εταιρείες, π.χ. Google. Το Web3 κάνει αυτή την περίοδο το ντεμπούτο του και συνδυάζει την αποκεντρωμένη ιδιοκτησία και τον έλεγχο του Web1 με τη μοντέρνα χρηστικότητα του Web2.

Ο λόγος που μεταφερόμαστε στην εποχή του Web3 είναι ότι οι κεντρικοποιημένες πλατφόρμες ακολουθούν έναν προβλέψιμο κύκλο ζωής. Συγκεντρώνουν όσο περισσότερους χρήστες, developers, creators και επιχειρήσεις μπορούν για να ενισχύσουν το δίκτυό τους, φτάνοντας όμως κάποια στιγμή σε ένα σημείο όπου η αύξηση μηδενίζεται. Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται πρέπει να πάρει δεδομένα από χρήστες και να ανταγωνιστεί πρώην συνεταίρους. Η μετάβαση στον ανταγωνισμό έχει κάνει τους επενδυτές να αποφεύγουν τις κεντρικοποιημένες πλατφόρμες και αυτό με τη σειρά του έχει αρνητική επίπτωση στην καινοτομία.

Οι χρήστες και οι δημιουργοί έχουν τη δυνατότητα να χτίσουν τις δικές τους Internet υπηρεσίες κατέχοντας tokens, όπως είναι τα NFTs ή τα κρυπτονομίσματα, τα οποία δίνουν στους χρήστες το δικαίωμα της ψηφιακής ιδιοκτησίας (π.χ. τέχνη, φωτογραφίες, μουσική, κείμενο, αντικείμενα παιχνιδιών, πιστοποιητικά, κ.ά.). Τα NFTs βασίζονται σε blockchains και είναι πρακτικά ένας παγκόσμιος αποκεντρωμένος υπολογιστής στον οποίο όλοι έχουν πρόσβαση, αλλά δεν ανήκουν σε κανέναν, λύνοντας με αυτόν τον τρόπο το πρόβλημα των κεντρικοποιημένων δικτύων, όπου μια εταιρεία συγκεντρώνει όλη την αξία και καταλήγει να πολεμάει τους δικούς της χρήστες και συνεταίρους. Ο καθένας μπορεί να αποκτήσει tokens για να πραγματοποιήσει συναλλαγές, είτε αγοράζοντάς τα, είτε κερδίζοντάς τα.

Το Web3 φέρνει έναν νέο τρόπο που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία των προηγούμενων γενεών.

Τεύχος 31